تازگی ها که نه البته از خیلی پیش در برخی به ظاهر اهالی فرهنگ و هنر، مد شده برای مطرح کردن خود اظهارات عجیب و غریب در حوزه باورهای عام جامعه اعم از مذهبی و فرهنگی و اجتماعی بیان و قائله و بلوا به پا کنند.
ورود به عرصه هایی که اصلا تخصصی در آن نداریم جز عرض اندام و خراب کردن خود با به رخ کشیدن کم اطلاعی مان از آن حوزه، هیچ چیز را به ارمغان نخواهد داشت! این نکته ای است که باید همه ما خاصه این عزیزان جویای نام و اسم و رسم رعایت کنند.
در این بین یک کارگردان معلوم الحال اظهارات عجیبی مطرح کرده که مشخصا برای طرح فیلم ضعیف و غیر هنری خود و تضمین فروش گیشه است و نه چیز دیگر، وگرنه همه مردم ما با هر سلیقه و عقیده ای معتقدند که اگر نبود سال های دفاع مقدس و نه جنگ(چرا که ما دربرابر حمله دشمن دفاع کردیم و منش و نگرش جنگ نداشته و نداریم) قطعا پیشرفت بسیاری می کردیم و هزینه های دفاع مقدس صرف توسعه و عمران می شد اما ما نجنگیدیم و دفاع کردیم.
جناب کارگردان ظاهرا یا سال های دفاع مقدس به دنیا نیامده بودند یا اینکه در ایرانیا جایی که رسانه داشته باشد زندگی نمی کردند و بعد از آن سال ها نیز هرگز در جریان جنگ و دفاع مقدس قرار نگرفته اند که چنین گستاخانه حرف از جنگ می زنند.
همه دنیا اذعان دارند که ما در جنگ تحمیلی قرار گرفته ایم و تاریخ ایران پر است از این جنس دفاع ها. ما هرگز وارد جنگی نشدیم و جنگی را آغاز نکردیم.
ظاهرا جناب کارگردان و عوامل اجرایی تابحال تاریخ ایران را نخوانده اند و فقط شنیده اند که ما هشت سال جنگیدیم!
ربط اظهارات ضد جنگ (که البته همه مردم ایران مخالف جنگ هستند) جناب کارگردان به پدیده تاسف برانگیز آقازادگی را هم نمیتوان درک کرد.
کارگردان بی اطلاع و کم سواد و کم دانش روی چه حسابی آسمان ریسمان بافته و شقایق  را به درد شقیقه ربط می دهد؟
فیلم وی پر است از دیالوگ‌ها و نماهای ضدجنگ و ضد المان‌های دهه ۶۰ از جمله کمیته‌های انقلاب اسلامی، آن هم در سالی که دیگر کمیته‌ای وجود نداشت (سال ۷۰ ادغام کمیته و شهربانی و... صورت گرفته بود)، جشن‌های سالگرد انقلاب اسلامی و پرچم‌های ایران که نماهای بسیاری از آن در فیلم با بار معنایی خاصی شکل گرفته است و پر از نماهای کثیف و چرک!

"سیاوش اسعدی" کارگردان "درخونگاه" در پاسخ به سوال خبرنگاری که پرسیده بود چرا فیلمش مضمونی ضدهویت و ضدایرانی دارد، گفته "چطور می‌توانم در ایران کار کنم و ضدایرانی فیلم بسازم؟ مگر چنین چیزی می‌شود؟ چرا می‌خواهید همه را تخریب کنید؟ اگر شما دلسوز هستید ما هم هستیم. خدا از من نگذرد اگر چنین کاری بخواهم بکنم. من عاشق این کشور هستم." 
خبرنگار پرسشگر سئوال از پاسخ اسعدی قانع  نمی شود و می گوید: "شما بابت ساختن این فیلم باید به مردم جواب بدهید. همچنین مسئولان سینمایی کشور باید به خاطر دادن مجوز ساخت به اثری تا این اندازه بی‌هویت پاسخگو باشند."
اسعدی در پاسخ می گوید:"با حلوا حلوا دهن شیرین نمی‌شود. من با منظر شما با خودتان بحث می‌کنم، نه از منظر فیلم. مگر غیر این است که ما هشت سال جنگیدیم؟ دستاورد آن چه بوده؟ هیچی. چه بر سر رزمندگانی که شهید شدند آمد؟ یک سری آقازاده آمدند. کی خورده و کی برده؟ اصلا گیرم که حرف فیلم این است. دارد حرف اساسی می‌زند. مگر ترس و واهمه‌ای داریم که بخواهیم با فیلممان متلک بگوییم؟ من یک ایرانی‌‌ام و عاشق وطنم هستم. نقد دارم می‌کنم و از شما خیلی دلسوزترم."

آقازادگی و سوء استفاده از بیت المال چه ربطی به سال های جنگ دارد؟ در دوره های قبل و در همه کشورهایی که  هشت سال نیز دفاع نکرده اند و شهید نداده اند ممکن است این پدیده بوده یا باشد!
چه کسی با این پدیده موافق است جز آنها که از آخور این پدیده نشخار کرده اند و چرا خود را دلسوزتر به کشور می داند؟

کارگردان جشنواره فیلم فجر که ارمغان انقلاب اسلامی است، اگر این نظام و انقلاب را قبول ندارد و اسمش را انتقاد می گذارد چرا در آزمونی انتقادی در این نظام شرکت کرده و اثر خود را به بوته آزمایش گذاشته است؟
اسعدی قهرمان فیلم را کم و بیش خاکستری ترسیم کرده است که پس از برملا شدن راز اصلی فیلم از کانون خانواده، به خانه یک فاحشه پناه می‌برد تا آنجا گرم شود و پس از ۸ سال یک خواب راحت داشته باشد.
کارگردان دلسوز ارمغان جنگ و نه دفاع مقدس را درست نشان داده است اما واقعیت این است که ما با تقدیم خون هزاران جوان و پیر کشورمان، در برابر تجاوز دشمن ایستاده ایم و نجنگیدیم و تجاوز نکردیم و دست آخر روزی که دشمن جنگجوی متجاوز پشیمان شد، به صلح رضایت دادیم.
پیشنهاد می شود کارگردان گرامی بجای عرض اندام در حوزه نامربوط، روایت صحیح اوضاع اجتماعی را به دیدگان مخاطب تقدیم نموده و بجای حاشیه سازی و وورد به عرصه های غیر تخصصی خود، برای مخاطب ایرانی که ادعای دلسوزی آن را دارد، فیلمی اجتماعی، حل المسائل گونه و امیدوارانه ارائه دهد نه فیلم های سیاه که خاطر مخاطب با خیل مشکلات را مکدر می سازد.