زاده‌ی مشهد است؛ متولد 1330؛ فارغ‌التحصیل مهندسی مکانیک دانشگاه صنعتی آریامهر (شریف) در زمان شاهنشاهی؛ زندانی‌کشیده‌ی ساواک؛ دانشجوی پیرو خط امام در جریان تسخیر لانه‌ی جاسوسی؛ رئیس اسبق دانشگاه امام حسین(ع)؛ رئیس اسبق بنیاد حفظ آثار؛ سخنگوی سپاه در ایام جنگ؛ رئیس اسبق ستاد کل سپاه؛ متصدی مناصب مختلف در وزارت کشور؛ و یک دو جین مسئولیت ریز و درشت دیگر را می‌توان در سوابق او سراغ گرفت. بیشتر هم‌نسلهای من ــ دهه‌ شصتی‌ها ــ اما او را به‌خاطر پرچمداری‌اش در «نیروی مقاومت» می‌شناسند؛ وقتی متعاقب صلح، و اتمام دفاع در مرزهای غربی، بسیج مستضعفین، به «نیروی مقاومت بسیج» تغییر نام داد، او فرماندهی‌اش را به‌عهده گرفت... وی اکنون با حکم فرمانده سپاه، مسئولیت «هیئت‌های اندیشه‌ورز سپاه» را به‌عهده دارد.

در سه مطلب پیشِ‌رو، ما با یکی از ابعاد «غیرنظامی» شخصیت او کار داریم: او در مقطع «خلوص» جهاد سازندگی ــ پیش از سازمان و وزارتخانه شدن ــ در این نهاد حضور فعال داشته است. او از ابتدای شکل‌گیری، در بهار 1358، به عضویت شورای مرکزی درآمد، و تا سال 1361 ــ پیش از درگیری‌اش با برخی عناصر خاص ــ در جهاد ماند.

سه مطلب پیشِ‌رو حاصل گپ‌وگفت صمیمانه و نیمه‌رسمیِ دو تن از متقدمین «جهاد سازندگی» در برنامه‌ی «یک فنجان چای با مدیریت جهادی» است که در کانون جهادگران، اجرا می‌شود. مصاحبه‌کننده، محمدتقی امانپور است؛ که خود از اعضای هیئت مؤسس جهاد بوده و پیش از این مطالبی از او در پرونده‌ی ویژه‌ی «جهادسازندگی» در خبرگزاری تسنیم منتشر شده است. مهمان، و فرد مورد نظر ما، «علیرضا افشار» است، که معمولاً او را با عنوان "سردار افشار" می‌شناسیم.

رفت و برگشتهای چالشی میان این دو پیشکسوت و صاحب‌نظرِ جهادگر، گفتگویی جذاب و خواندنی را رقم زده است. مهمترین بخش مصاحبه احتمالاً قسمتهایی است که درباره‌ی زیرساختهای مورد نیاز و فلسفه‌ی احیای جهاد سازندگی و چالشهای پیرامون آن بحثی داغ درگرفت. این گفتگوی ارزشمند به‌صورت اختصاصی در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار گرفت؛ و طی سه روز آتی، در سه شماره تقدیم خوانندگان گرامی خواهد شد